พี่หมอคะ.เลี้ยงไข้หนูหน่อย

“พี่แบร์เขาสอบหมอติดแล้วนะ เราล่ะรู้ยังว่าอยากเรียนอะไร”
เสียงสับหมูถูกแทรกด้วยเสียงเอ่ยถามของกมลแม่เลี้ยงเดี่ยวที่เฝ้าถามลูกสาวซ้ำๆเรื่องเดิมๆแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบที่แน่ชัดเลยสักครั้ง
“พี่แบร์หรอแม่ แบร์ไหน ใช่พี่แบร์ที่ตอนเด็กๆม่อนเคยฉีดน้ำใส่เขามั้ยแม่”
หญิงสาววัย 17 ผลุดลุกขึ้นหน้าตาตื่นถามผู้เป็นแม่ เพราะนึกขึ้นได้ว่าผู้ชายที่เธอเจอและเถียงกันอยู่คนละฝั่งรั้วต้องเป็นพี่แบร์คนที่เธอแอบชอบมาตั้งแต่เด็กๆแน่นอนแต่เธอจำเขาไม่ได้
“ก็ใช่น่ะสิ พี่แบร์เพื่อนบ้านเราไง ไม่รู้วันนี้พี่เขากลับบ้านรึเปล่าจะได้เจอกันน้อ พี่แบร์เขาถามหาม่อนบ่อยๆอยู่นะ แม่ก็ได้แต่บอกว่า ม่อนชอบอยู่ต่างจังหวัดมากกว่า ไม่รู้ว่าจะเข้ามาเรียนในกรุงเทพฯมั้ยถ้าเรียนก็คงได้เจอกัน”
“แม่อย่าบอกพี่แบร์นะว่าม่อนเป็นม่อนบอกว่าเป็นคนอื่นพี่แบร์จำม่อนไม่ได้หรอก โอเคนะแม่”
หลังจากตกลงกับแม่เสร็จเธอก็เลิ่กลั่กเตรียมเดินออกไปหน้าบ้าน ด้วยอาการยุกยิกๆอยู่ในหัวใจ
“เดี๋ยวสิ จะไปไหนม่อน”
“ไปส่องผู้ชายข้างบ้านแม่”
ม่อนพูดกลั้วหัวเราะในลำคอก้าวเท้าถี่ยิบตรงไปที่ประตู